ERVARINGEN

"Ik was al vaker in de bergen geweest, maar nog nooit met een psychologe. Karlien haar vragen zetten me echt in beweging en de bergen werden slechts het decor."

BENIEUWD WAT DE TOCHT VOOR JOU KAN BETEKENEN?

Vicky, 52 jaar

Toen ik maanden terug in een diepe donkere leegte viel en terecht kwam in een gevoel van onmacht, sloeg twijfel toe en vrat onzekerheid mij langzaam op. Het tastte mijn kern, mijn zijn, mijn ware ik aan. Het rondtollen tussen twijfel en steeds meer angst zorgde voor vervreemding van mijn gevoelens en mijn verlangens. Ik verloor de connectie met mijn omgeving en vooral met mezelf. Ondanks de verwarring besefte ik dat deze bevroren staat van zijn me niet kon dienen en besloot ik om letterlijk in beweging te komen. Een deelname aan een Passagetocht was een vanzelfsprekende keuze en voor mij de manier om uit deze impasse te geraken.

Terugkijkend op De Passagetocht stel ik vast dat de tocht mij veel meer bracht dan waar ik op gehoopt had. De prachtige natuur, het onderweg zijn naar een nieuw hoofdstuk, elke stap die ik zette bracht me dichter bij mezelf. De warmte en mildheid waarmee Karlien en Kristien en de andere deelnemers me omarmden deden mij smelten. Ik ben hen ontzettend dankbaar, want door hen voel ik terug levensvreugde stromen. Ik draag ze elkeen een warm hart toe. Ze zijn veel meer geworden dan ‘passanten’. Het zijn bijzondere mensen en lieten me elk op hun eigenste manier, stukken van mijn ware ik zien. De Passagetocht is voor mij een mijlpaal, een anker op mijn levenspad geworden.

Aho!

Lore, 37 jaar

Geïnspireerd door het nummer ‘Kom hier dat ik U draag’ van Kommil Foo, wist Lore haar Passagetocht prachtig te verklanken.

Zo vaak een natte dweil in mijn gezicht gevoeld, zo vaak gevochten tegen regen en wind, me zo vaak afgevraagd wanneer dat droomleven van mij nu eindelijk begint, zo vaak geweigerd te haten, zo vaak gezwegen, zo vaak rechtop blijven staan.

Althans tot ik Passage plots voorbij zag waaien. Ik was benieuwd en stuurde een like die achteraf eerder een noodkreet bleek te zijn. Al leek het een prachtig concept bedacht mijn hoofd wel honderd redenen om het niet te doen. Toch viel ik voor het enthousiasme en de warmte van Karlien, de grootsheid van de bergen en de schoonheid van de natuur. Iets in mij schreeuwde luid en ik voelde plots ‘ja!’.

Wellicht besefte ik wel ergens dat ik verantwoordelijk ben voor dat droomleven en het pas echt kan beginnen als ik actief voor mezelf durf te kiezen. Ik ben zo blij dat ik geluisterd heb naar dat gevoel in mij. Een beter geschenk kon ik mezelf niet geven. 💝

Ik ontmoette de voltallige groep en voelde meteen de (h)erkenning in de eerste gesprekken, de blikken die al meer zeiden dan woorden ooit zouden doen en ontmoette de warmste ogen.

Toch kwam in de chalet paniek en de gedachte ‘Wat doe ik hier eigenlijk, ver van alle plaatsen die ik ken, met een groepje onbekenden?’ Godzijdank ontmoette ik daar ook Kristien, die samen met Karlien met veel zachtheid en betrokkenheid de groep heeft gedragen en begeleid. Haar blik zei me “Het is oké, het komt wel goed. Wij zijn hier voor jou.”

Het waren niet de verhalen, maar de personen achter het verhaal die me raakten, die me vuur gaven, die me ontroerden, die ik herkende en erkende. In de stilte, in een lach, in de woorden die we deelden, in ons oogcontact. Ik neem ze mee in mijn hart. Ik hou ze graag dichtbij, maar weet dat we elkaar ook vanop afstand graag zien en steunen.

Aan de vrouw met de smeltende sneeuw in haar handen,
aan het meisje die zich liet glijden in het water,
op zoek naar een mooier plekje om te landen,
aan wie op de brug stond en verder wilde stromen op het water, vooruit
- al zijn sommige mensen te bijzonder om met de stroom mee te gaan –
aan de dames die schoonheid zagen in elke bloem,
maar ik die schoonheid net in hen zag.
aan het meisje met haar muur,
aan ons, vol vuur. 🔥

Dankjewel lieve allemaal, om mij te dragen. Ik heb me nog nooit (zo) gedragen gevoeld. Dankjewel om veiligheid te creëren, dankjewel om me te leren hoe ik die mee kan en mag nemen op mijn weg. Regen en stugge wind zal ik blijven tegenkomen onderweg, en een natte dweil ook. Laat maar komen, ik heb zonlicht in mijn hart gevonden.

Wat een unieke ervaring! Wat een warmte! Zoveel liefde.

Hanne, 31 jaar

Zelfde plek, nieuwe stappen

Na mijn eerste zomerpassage, zette ik stappen. Stappen richting meer zelfvertrouwen en rust. Stappen die nodig waren en die mij dichter bij mezelf brachten. Met een warm hartje keerde ik terug naar huis, gesteund door warme mensen die ik tijdens de tocht leerde kennen.

Ik bleef met een positief gevoel terugdenken aan mijn tocht. Hierdoor wilde ik graag opnieuw aan een Passagetocht deelnemen. Ik wilde verder werken aan mezelf, deze keer in een sneeuwlandschap.
Opnieuw kwam ik terecht in een warme groep en heb ik terug stappen gezet.
Stappen, letterlijk en figuurlijk, mijn rode draad doorheen mijn Passagetochten.

Graag nog een waardevolle derde keer...

Marie, 19 jaar

Ik ben 19 jaar en zit in mijn sabatjaar om mezelf beter te leren kennen. Er is geen betere manier om dit te doen dan op een passagetocht mee te gaan!

Ik had mezelf origineel ingeschreven om diepere connecties met anderen aan te gaan, en het is uitgedraaid op een betere connectie met mezelf. :))

Ik kan nu met een gerust hart volgend jaar terug aan mijn studies beginnen zonder te twijfelen aan mezelf. Door de begeleiding van Karlien heb ik ondervonden dat het normaal is wat ik verlang en dat ik niet alleen ben (wat eerst helemaal onmogelijk leek te zijn).

Passage

Mijn verhaal.

Mijn tocht en mijn wedergeboorte.

Deze maatschappij is voor mij vaak een doosje vol chaos, overprikkeling, kritiek en frustratie. Niet simpel. Mijn hoogsensitiviteit smeekte me om rust en balans. Dat bracht me bij Passage.

Mijn tocht, mijn wedergeboorte.

Angst voor het onbekende. De reis, de trip naar daar, de groep, de chalet, het willen en kunnen loslaten van mijn emoties. Ga ik dat wel kunnen?

Een grote angst. Last minute toch afgehaakt uit angst voor de trip en voor zoveel. En uiteindelijk toch doorgezet. Door dat duwtje in de rug van Karlien.

En dan vertrokken.

Mijn tocht. Mijn wedergeboorte.

Aangekomen en geland op die magische plek. De natuur deed me even stilstaan en bewonderen. Zelden straalde de natuur zoveel kracht uit. In die natuur vond ik een plekje. De plek, mijn plek. Daar waar ik zoveel contact kon maken. Contact met de bergen, contact met de kracht en de sterkte die ik voelde. Contact met mezelf. Terug thuiskomen bij mezelf. Al mijn tranen eruit gehuild, alsof het een nieuw begin was. Dankjewel berg.

Het was een heel intense groep met elk een sterk verhaal. We leerden elkaar kennen. We deelden veel, we huilden veel, we hadden begrip, we hadden lief, we lachten, we kookten samen, we voelden elkaar. De connectie gedurende die week is uitgegroeid tot een heel sterke band die geen ander kan begrijpen. Ieder van onze groep zit nu op zijn eigen plek in zijn eigen huis, maar we delen samen iets magisch dat ons op de één of andere manier altijd zal verbinden en samenhouden.

Ik heb angst overwonnen, letterlijk bergen overgewandeld. Ik heb beleefd, gehuild, gevoeld, gezien en genoten. Ik ben daar echt gebroken door wat binnenin al die tijd overheerste, maar ik ben geholpen en ontzettend geheeld. Ik heb de tools meegekregen om te leren begrenzen in deze chaotische wereld. De tools waar ik steeds naar kan teruggrijpen. Ik ben sterker en rijker.

Mijn tocht, mijn wedergeboorte.

Dankjewel Passage, tot snel.

Auke, 40 jaar

Julie, 24 jaar

Ik heb aan een Passagetocht deelgenomen eigenlijk niet goed wetende waarom of wat ik eruit wou halen: misschien eens iets nieuws proberen, misschien mezelf wat willen uitdagen, ... Ik zou niet zomaar één reden hebben kunnen benoemen. Maar het bood zich aan en ik wist wel dat ik er iets mee wou doen.

Achteraf gezien heb ik iets gekregen waarvan ik niet goed wist dat ik ernaar op zoek was: een soort bevestiging van en voor mezelf, een soort signaal dat het oké was. Zonder dat het grote zaken plotseling heeft doen veranderen in mijn leven, integendeel, heeft het me het gevoel gegeven dat ik mijn weg mocht blijven gaan zoals ik het aan het gaan was. Een stukje zelfvertrouwen waarvan ik niet wist dat ik daarnaar op zoek was. Dat dat hetgene was wat ik eigenlijk nodig had om verder te kunnen worden wie ik ben. Dat is wat mijn passage me heeft gegeven.

Camille, 26 jaar

Wandelen in de sneeuw

Er zijn hier wel wat meer huizen, auto’s en mensen die mij passeren
Maar door de sneeuw
Die zachtjes dwarrelt rondom mij
Die nat en koud in mijn gezicht waait
Die aangenaam kraakt onder mijn schoenen
En de (relatieve) stilte die hier nu buiten heerst
Voelt het even alsof ik terug ben in de vallei

Bijna 1 jaar nadat ik aan dit Passage-avontuur begon
Heb ik het gevoel dat ik er nog steeds middenin zit
Iedere dag ga ik opnieuw aan de slag met wat ik op deze reis heb geleerd
Er is geen voor en na, geen plotse verandering, geen zwart-wit
Wel een welgekomen stroomversnelling in mijn proces
Er werd vanalles in beweging gezet en dat kan ik nu nog voelen
Ik heb een en ander aan zelfkennis en inzicht meegenomen en die draag ik nog altijd in mijn rugzak
Ik heb het pad gekruist van enkele prachtige mensen en hun verhalen hebben mij elk op een unieke manier geraakt

Bijna 1 jaar nadat ik aan dit avontuur begon
Sta ik even stil om terug te kijken
Met een beetje gemis
Naar de adembenemende stilte
Naar de eindeloze pracht van de natuur
Naar de warmte en openheid van de groep
Naar de gezelligheid van de chalet
Naar de houvast van de begeleiding
Maar vooral met een gevoel van oprechte dankbaarheid
Voor de mogelijkheid tot verstilling en introspectie die mij werd gegeven
Voor de ruimte die ik kreeg om te delen en mezelf te tonen
Voor de zorgende, aandachtige, niet-oordelende, dragende en steunende begeleiding daarbij
Voor de bijzondere mensen die ik leerde kennen en alles wat ik van hen heb geleerd
Voor de verbondenheid die ik mocht voelen bij een lach, een traan, een schreeuw, een knuffel, een hand op een schouder, een luisterend oor

Bedankt aan Karlien, Sophie en mijn reisgenoten voor deze fantastische ervaring!
Ik blijf de mooie herinneringen koesteren.

Fleur, 20 jaar

Uitwaaien

Boven in de bergen laat ik mij uitwaaien,

ik laat mij meevoeren

door de wind

De blaadjes van de bomen illustreren dat

Het erkennen en loslaten

van de moeilijkheden in het leven

Vrij zijn

Van de gedachten in mijn hoofd

Het niet onderdrukken,

want dan zal ik verdoofd

Die pijn heb ik al gevoeld,

en als het dan toch krioelt

Boven in de bergen laat ik mij uitwaaien,

Een wijze keuze, bleek achteraf, om mezelf een “Passagetocht” cadeau te doen.

Na het overlijden van mijn vrouw, wil ik mijn leven een andere invulling geven.

Tijd nemen voor de dingen, nieuwe wegen bewandelen, écht ”Passage”.

Stilstaan én tegelijkertijd vooruit gaan, mezelf ontdekken,...

Verschillende voorstellen om iets in deze richting te ondernemen, waren de revue al gepasseerd, telkens voelend….is dit iets voor mij….?

Tot “Passagetocht” mijn pad kruiste. Een prachtig concept, dat na het lezen van de info bleef hangen...borrelen...

Het heeft toch nog een paar maanden geduurd eer ik mij heb opgegeven om kennis te maken met Karlien.

Hierna werd het alleen maar duidelijker. DOEN,DOEN,DOEN

Niet te veel nagedacht, vooral gevoeld...én gesprongen...Héél open en nieuwsgierig.

Best een spannend avontuur.

Diep, intens, verbindend, mooi, stil, luid, serieus, véél humor.

Leren delen (emotioneel bedoel ik dan) en mogen ervaren hoe mooi dit is.

Mogen “zijn” in een veilige omgeving, subliem begeleid door Karlien en Hanne.

Chapeau dames, hoe jullie de dingen aanvoelen en aangaan.

Ik draag deze ervaringen met veel warmte in mijn hart mee en ik ben vooral héél dankbaar hoe dit weekje Alpen mijn “zijn” verlicht en verruimd heeft.

Ik kan het iedereen die nieuwsgierig is en open staat voor nieuwe ervaringen,

alleen maar aanbevelen.

TAK AHO Karlien, Hanne en de groep

Carine, 59 jaar

Ann, 50 jaar

Niet wetende wat de (innerlijke) reis mij zou brengen, bracht ze mij echt wat ik nodig had.

In november kwam ik in een burn-out terecht. Ik wist het even allemaal niet meer. Na een gesprek met Karlien voelde ik dat de Passagetocht van januari mij misschien wel wat kon brengen. Omdat ik me echt niet goed in mijn vel voelde, twijfelde ik tot de dag ervoor nog of ik zou gaan, maar wat ben ik blij dat ik ben meegeweest!

Niet wetende wat de (innerlijke) reis mij zou brengen, bracht ze mij echt wat ik nodig had. In het delen in de groep van wat ons bezighield, ontstond zo een mooie verbinding. Ik kreeg daardoor inzichten die ik in mijn eentje niet zou verworven hebben.

Het wandelen in de stille natuur was echt helend. Ik was nog nooit naar de sneeuw op reis geweest en voelde er wat weerstand voor maar dit bleek achteraf niet nodig te zijn. De beelden en symboliek van het prachtige uitgestrekte sneeuwlandschap en de koude versterkten de uitnodiging om naar binnen te keren en deden mij enorm deugd. In de stilte kan je jezelf ook beter horen.

De oefeningen brachten me elke dag een stapje dichter bij mijn innerlijke blokkades en mijn sterktes en ik kon helemaal mezelf zijn, alles mocht er zijn in de groep. We werden ook hechter door de open communicatie. Het was voor mij een hele eer om te mogen zien hoe ook de anderen grote stappen konden zetten in hun groeiproces.

De warme en liefdevolle begeleiding van Karlien en Sophie Huybrechts maakte de reis echt compleet. Ik heb bewondering voor de manier waarop zij in korte tijd een groep mensen zo dicht bij elkaar konden brengen en er werden zulke mooie stappen gezet in het proces van elke deelnemer. Ook na de reis werden we nog verder opgevolgd. Ik voelde me daarin enorm gesteund. Ik ben zo dankbaar dat Karlien mij heeft uitgenodigd en dat ik de moed vond om mee te gaan en mijn eigen proces aan te gaan. Er is zoveel gebeurd door de reis waar ik alleen maar vol verwondering naar kan terugkijken. Dankjewel lieve medereizigers en top- begeleiders!

Liefs,
Ann

Marth, 31 jaar

Passage passeert

obstakels.
schoonheid.
verdriet.
hulp.
vriendschap.
warmte.
stilte.
begrip.
...

Wat je passeert kies je zelf. Voel je zelf. Beslis je zelf.
Maar altijd samen met de ander.

Je wandelt. Je denkt. Je luistert. Je staat stil.

Een Passagetocht is durven.
Durven springen. Durven kijken naar jezelf. Durven kwetsbaar zijn.
Maar ook schoonheid durven toelaten.

Laat de kans op een Passagetocht niet zomaar passeren.
Pak een Passagepauze. En durf. Voor jezelf.

't Is de moeite. Gij zijt de moeite. Ik beloof het u.

(Ook als je eigenlijk - stiekem - niet graag wandelt zoals ikzelf 😆)

Maarten, 43 jaar

Een maand geleden startte ik de terugweg naar huis na een intense week met bijzondere mooie mensen in een prachtige omgeving.

Het voelde voor mij aan zoals men vandaag spreekt een pre- en post corona tijd, voor mij is er nu een pre- en post-passagetocht.

Met veel twijfels en angsten schreef ik mij in. Voor mij op vele vlakken een tocht in het onbekende, weinig ervaring met bergwandelingen, back-to-basic, groepsreis,…

Maar toen ik de trein opstapte en kennismaakte met de andere tochtgenoten voelde ik al een eerste connectie. Iedereen was wat onwennig.

Tijdens die week kreeg ik een klankbord, niet alleen bij Karlien maar ook bij mijn tochtgenoten. Fantastische mensen die mij niet beoordelen of veroordelen.

Het was soms moeilijk om die muur die ik had opgetrokken te doorbreken. Ik moest leren om los te laten en te ontvangen.

Ik had voordien zelf een oordeel over een psychologe, maar Karlien toonde me wat het kan betekenen als iemand even naast je of achter je loopt.

Veel geleerd en beleefd.

Dankjewel aan al mijn tochtgenoten. Dankjewel om samen met mij, letterlijk en figuurlijk, een stukje mee te wandelen.

Ik heb me klein gevoeld in prachtige natuur, maar het voelde goed. Soms vloeide er tranen, maar ze gaven ook rust.

Ikzelf kon me uitdrukken in muziek, zo heb ik vaak het nummer van Stef Bos ‘Tussen de liefde en de leegte’ afgespeeld.

Het gaf perfect weer tussen welk spanningsveld ik zat. Ik ben blij dat ik de stap heb gezet om mij in te schrijven, iedereen zou eens een Passagetocht moeten doen in zijn leven.

Als ik de week moet samenvatten in enkele woorden dan is het: intens, puur en oprecht. Een herinnering die ik altijd zal koesteren.

Wat de toekomst brengt, weet ik vandaag nog niet, maar wel dat die week zaken heeft losgemaakt waar ik op mijn tempo iets zal meedoen.

Om met citaat van Toon Hermans af te sluiten: ‘Liefhebben heeft niets te maken met hebben , maar alles met Liefde’.

Loslaten en jezelf mogen zijn...

“Je ne m'enfuis pas je vole
Comprenez bien je vole”

Daisy, 32 jaar

Ik heb een aantal weken geleden iets heel spannends gedaan. Helemaal uit mijn comfortzone gestapt. Ik nam deel aan een passagetocht.

Ik had heel wat paniek en angstaanvallen voor de start van de tocht. Voor heel wat mensen is het misschien banaal, maar ik vond het gewoon al super eng om de trein helemaal alleen op te stappen in Brussel Zuid, richting Frankrijk. Ik kan normaal altijd terug vallen op mijn omgeving, maar nu kon ik alleen op mezelf terug vallen.

Het was moeilijk om mijn gezin alleen te laten, en zeker mijn 2 kids te moeten missen. Voor mij echt loslaten, de controle uit handen geven, en dat was echt niet gemakkelijk.

Terug vertrouwen hebben in en op anderen, terug vertrouwen hebben in mezelf en in mijn lichaam. De wandelingen waren moeilijk. In de Alpen heb je niet de standaard platte wandelpaadjes. Het waren én steile beklimmingen, én grote dikke stenen waar ik over moest lopen. In de zalige zonnestralen, maar ook door de regen en zelfs sneeuw. Maar ik heb elke wandeling mijn doel kunnen bereiken. Ik heb hulp moeten vragen, én hulp moeten aanvaarden. Ook echt iets wat ik heb moeten leren. Ik heb mijn eigen grenzen moeten leren aangeven. Tot hier kan ik, en verder niet....Of dit tempo lukt, maar sneller niet.

Ik heb prachtige mensen mogen ontmoeten, waarvan ik zoveel heb kunnen bijleren. Waarvan ik zoveel warmte en steun heb mogen voelen. Het was een emotionele rollercoaster, waar ik met een warm hart naar terug kijk!

Ik kwam aan in de Alpen als een bange, onzekere vrouw. Maar ik vertrok naar huis met mijn voeten stevig in de grond, een gezonde portie zelfvertrouwen en klaar voor nieuwe avonturen die op mijn pad terecht komen.

Daisy, 34 jaar

Ik denk regelmatig terug aan mijn Passagetocht, en hoeveel ik er aan gehad heb. Niet enkel op het moment zelf, maar ook de weg erna heeft me zo veel meer rust gebracht. Ik ben zo veel gegroeid de afgelopen 2 jaar.

Ik onderneem nu dingen die ik anders niet zou hebben gedurfd, stappen die ik niet zo snel zou hebben genomen.

Ik ben terug de zelfstandige vrouw geworden, die ik ooit was maar die ik ergens onderweg was verloren.

In september vertrek ik terug naar de bergen, deze keer richting Mont Blanc. Samen met andere personen met MS. Daar kijk ik heel hard naar uit. :)

Dankjewel aan de groep en de therapeuten om mij te helpen in mijn groeiproces.

Nel, 28 jaar

Ik zocht een duwtje in de rug. Dat duwtje kreeg ik niet alleen van Karlien, maar van elke unieke, fantastische persoon in de groep. En dat was nodig. De laatste maanden stond alles op automatische piloot, weinig gevoel, zelfs een beetje verdoofd. Ik was even vergeten hoe dat voelde om even stil te staan en te durven voelen. Want om heel eerlijk te zijn, was het juist dat dat ik wilde vermijden.

Eeuwige twijfelaar, niet weten wat ik wil, op het frustrerende af. Zo bezig zijn met geven geven geven. Strevend naar ‘goed genoeg zijn’, naar bevestiging. Want als mensen jou nodig hebben, dan hebben ze je er graag bij, toch?
Maar ontvangen, openstellen en échte verbinding aangaan, daar liep ik ver van weg.

Tijdens Passage heb ik mogen geven, kunnen loslaten, mij begrepen gevoeld en liefde durven voelen. Zowel daar als van thuis. Want het is genoeg om er gewoon te zijn.

En ja, dat allemaal op één week tijd en voor mij nog maar het begin. Iets dat ik men leven lang zal meedragen.

Klaar voor de volgende stap. Al weet ik nog niet wat deze gaat zijn en dat is oké.

Marthe, 41 jaar

Dat ik al heel lang op zoek was, naar oplossen, maken, fiksen.
Dat deze tocht misschien het zoveelste stapje was naar meer oplossing, meer ‘heel’.

Maar wel een grote… ik twijfelde langer dan bij al m’n vorige stapjes.
7 dagen alleen op pad, kon ik mijn gezin zolang ‘alleen’ laten? Zou ik niet ontwricht geraken? En al die ‘nieuwe mensen’ 7 dagen rondom mij?

En toch ging ik ervoor, VOELDE dat ik ervoor moest gaan.
En net dat VOELEN, dat voelen was ik kwijt. Dat oplossen, maken, fiksen nam te veel denkwerk in beslag. Het voelen was totaal ondergesneeuwd…

Dit werd weer essentie op de tocht.
Het voelen diep vanbinnen: mijn passies, mijn grenzen, mijn ploeteren, mijn durven, mijn vallen, mijn angsten, mijn plek, mijn liefde, mijn lijf, …

Voelen werd terug floreren, maar natuurlijk ook ploeteren, op en af zoals de bergen, de natuur.
Ianthe en Karlien (en ook de rest van de groep) voelden mee, ze deden dit in alle openheid & geborgenheid, zonder oordeel.
Soms ondersteunend, soms olijk mee huppelend.

Mijn focus ligt nu niet meer op oplossen, maken, fiksen, maar op voelen.
Ik voel m’n weg verder wel, ook al zal dat met vallen en opstaan zijn. En ik merk zelfs op dat mensen in m’n omgeving dat ondertussen ook meer doen.

Stefanie, 32 jaar

Karlien,

Jij bent de eerste persoon die jonger is dan mij, waarbij ik me ergens wel veilig bij voelde. Ik had je nabijheid graag, ik werd er rustig van. Je was stevig en zacht. Je was warm. Je nabijheid voelde oprecht en eigenlijk wel fijn.

Verbinding met die anderen, de warmte, de nabijheid, het fysieke contact, het is zo helend, zo mooi, het maakt me zo warm vanbinnen, het doet me leven. Gedurende de reis heb ik dit mogen ervaren. En ik zal het koesteren.

Ik heb genoten van de mooie tochten, de prachtige natuur, de grootsheid en vrijheid van de bergen, de duizenden diamantjes in de sneeuw wanneer de zon scheen, de sterrenhemel, de stilte, het geluid van de stromende rivier, … Het gaf iets bevrijdend. Het maakte me klein, maar tegelijkertijd gaf het me rust en vooral ademruimte. Als ik eraan terugdenk, krijg ik meteen een glimlach op mijn gezicht. Het deed me leven. Het samen koken, samen eten, samen vuur maken, het samen ‘leven’. Het was zo fijn.

“We ‘zijn’ maar door die andere” (quote van Dirk De Wachter).
Door de Passagetocht, door jou en de medereisgenoten heb ik een beetje mogen en kunnen ‘zijn’.

Dankjewel voor wie je tijdelijk voor mij was. Wat er ook nog met mij gebeurt, waar ik ook nog terechtkom, wat het leven ook nog wel of niet te bieden heeft, welke wegen ik ook nog zal bewandelen. Jij hebt me een beetje laten voelen hoe warm mensen ook kunnen zijn. Hoe veilig nabijheid kan zijn. Hoe mooi verbinding tussen mensen kan zijn. En daar ben ik echt dankbaar voor.

Ik voel me ook iets steviger dan voor de reis. Het is nog broos, maar ik heb opnieuw voorzichtig een beetje hoop en perspectief. En met dat beetje zal ik proberen vooruit te gaan.

Dankjewel voor de mooie ervaring, de verrijking.

Femke, 32 jaar

Liefste Karlien,

Na alles wat jij mij gegeven hebt, vond ik het maar gepast om jou ook een brief te schrijven. Ik heb enorm veel bewondering voor wat je doet en -nu al- bereikt hebt, maar bovenal voor wie je bent.

Jouw authenticiteit, rust en zorg kan je namelijk moeilijk aanleren, dat zit in je kern. En jij hebt het bijzondere talent om je “zijn” in te zetten in functie van anderen, zonder jezelf hierin te verliezen.

Naast je wonderbaarlijke concept – de natuur, wandelingen, gesprekken, opdrachten en vragen – leerde ik het meeste uit jouw aanwezigheid. Je gaf me zo een mooi voorbeeld van het evenwicht tussen zorg voor de ander en zorg voor jezelf, iets waarmee ik hard worstel.

Ik denk nog vaak terug aan hoe jij een rots in de branding was en we letterlijk mochten leunen tegen jou, maar dat je tegelijkertijd ook je eigen thee kon drinken. Het lijkt banaal, maar voelen dat die twee gecombineerd kunnen worden, is voor mij een ongelofelijk waardevol inzicht.

Ik wens je toe dat je je eigen kracht hierin blijft zien en voelen en dat je die verbinding met jezelf blijft behouden. Je betekende letterlijk een wereld van verschil voor mij en ik zal je hiervoor altijd dankbaar zijn.

Femke, 33 jaar

Het ontdekken van het bestaan van Passage was een compleet toeval. Maar exact wat ik nodig had, op dat moment. Binnen de week was ik ingeschreven, een atypische, impulsieve beslissing voor mij, maar eentje waar ik voor de rest van mijn leven geen spijt van zal hebben, integendeel.

De tocht viel in een turbulente periode in mijn leven en hielp me om even tot rust te komen en uit te zoomen, zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Karlien en zeker ook mijn medereizigers luisterden en keken. Ik werd gezien voor wie ik was en naar waarde geschat. Iets wat ik al even kwijt was. Er was veel ruimte en vrijheid om je ei kwijt te kunnen, zonder dat het opgedrongen werd. Mooi, maar voor mij ook moeilijk om die ruimte te durven innemen. Het is net door het tijdens die week in de sneeuw zo expliciet te ervaren tussen een groep onbekenden, dat al die patronen (soms pijnlijk) duidelijk werden. Ik zat al langer in een traject, maar het is pas tijdens het "doen" in die week hoe duidelijk alles werd voor mij.

Nu, bijna 1 jaar later, kan ik mijn valkuilen nog steeds goed vastpakken en herkennen doordat ik dat vaak kan koppelen aan een gebeurtenis of gevoel tijdens die week. Ik denk er nog vaak aan terug en ik ben ervan overtuigd dat de Passagetocht voor een stukje mijn leven beter heeft gemaakt. Daar ben ik Karlien en mijn medereizigers voor altijd dankbaar voor.

Kyra, 53 jaar

Ik hou van de bergen maar kwam vooral mezelf tegen op de Passagetocht. Karlien liet me inzien dat een innerlijke reis naar mezelf, mijn grenzen bewaken, zelfzorg, dicht bij mezelf blijven en naar mijn lichaam luisteren een grotere uitdaging is dan de top van de berg te bereiken. Het competitiebeest en de prestatiedrang loslaten was voor mij zéér moeilijk en een proces van vallen en opstaan. En dat hebben we in de sneeuw letterlijk gedaan, met een lach en een traan. De bergen drukken je met je neus op de feiten en stellen alles scherper. Daardoor ga je snel naar je kern en krijg je veel groeimomenten.

De Passagetocht was een verrassende innerlijke reis naar mezelf. Ik kwam kwaadheid, frustratie en verdriet tegen om uiteindelijk te leren dat ik nog een hele wereld te verkennen heb tussen het dal en de top van de berg. Zoveel mogelijkheden en ruimte die ik nog niet exploreer! De groep was divers van leeftijd en dat was voor mij een verrijking. Karlien begeleidt de groep en elk individu op een deskundige manier. Ze zet haar expertise op een spontane manier in en heeft oog voor ieders groeiproces.

Hans, 34 jaar

Tijdens een Passage tocht leer je op een andere manier nadenken over jezelf als persoon, over jouw situatie of over de reden van persoonlijke belemmeringen.

Deze manier van nadenken wordt getriggerd door het type vragen dat Karlien stelt doorheen de week.

Het type wandelingen, en zeker de omgeving, laten toe om je volledig onder te dompelen in je eigen situatie, in je eigen gedachten en vooral om jezelf beter te leren kennen.

Elke dag worden er diepgaande gesprekken aangegaan, gesprekken die je in je dagdagelijkse leven niet zo frequent hebt, die je helpen om jouw eigen situatie te interpreteren en om tot oplossingen te komen.

Ik raad zo'n tocht aan voor personen die op welk punt dan ook, om welke reden dan ook vast zitten met zichzelf of hun omgeving.

Een Passagetocht kan elke persoon steunen, als de tocht op het juiste moment op jouw pad komt.

Olivier, 45 jaar

Ik heb gisteren mijn eerste les van de Life Coach opleiding gehad. En ik heb er echt van genoten! Voor het eerst heb ik het gevoel sinds lang dat ik mijn leven in eigen handen neem en zelf beslis welke richting ik uitga. En dat is voor een heel groot deel aan jou te danken Karlien, omdat jij me het zinnetje "het is gemakkelijk hé, om slachtoffer te zijn" tijdens ons gesprek over mijn werksituatie teruggaf. Op dat moment heb ik die uitspraak niet echt geapprecieerd, maar gaandeweg is het me duidelijk geworden dat je overschot van gelijk hebt. Bij deze dus: DANK U.

Ik ben echt heel dankbaar voor mijn tocht, voor uw steun en voor de inzichten die ik heb verkregen tijdens onze tocht. Ik heb trouwens gisteren tijdens de nabespreking van de eerste les het ongelofelijke compliment gekregen dat ik rust uitstraal. Ik begin dus terug te lijken op de persoon die mijn vrouw 23 jaar geleden heeft leren kennen.

Judith, 27 jaar

Ik voelde dat ik op een kruispunt in mijn leven was gekomen. Ondanks dat ik niet vond dat ik 'slecht' bezig was, wou ik graag op deze tocht met Karlien gaan. Ze stelde me vragen die anderen of ikzelf me nooit eerder hadden gesteld. Ze zette me steeds aan het denken. Wat wil je veranderen in je leven? Waar wil je naartoe? Wat heb je nodig om een volwaardig leven te leiden? Ik dacht de antwoorden op deze vragen altijd buiten mezelf te vinden; in boeken, podcasts, bij anderen. De waarheid is dat alle antwoorden binnen in jezelf liggen. Door Karlien's gerichte vragen brengt ze je keer op keer tot dit inzicht. Brengt ze je naar het leven in het nu waar acceptatie van de situatie stap 1 is. Hier horen ook alle gevoelens bij die je mag toelaten en voelen. De sleutel is dat je hier gewoon niet in blijft hangen. Gevoelens zijn een indicatie om actie te ondernemen. Karlien is hier het levende voorbeeld van. Ze brengt je niet alleen op de weg door haar vragen maar ook door haar persoonlijke aanpak waarin je kan zien dat alles wat ze denkt, zegt en doet in lijn liggen met elkaar. She leads by example.

Naast inzichtelijk was deze tocht ook plezant. We wandelden in de prachtige Franse Alpen. In de zon, in de regen en in de sneeuw. Elke dag hadden we een ander zicht op de bergen. En heel belangrijk: we hebben ook heel wat afgelachen.

Dankjewel, Karlien! Je bent een inspiratie!

Hannelore, 25 jaar

Dankzij een tocht met Passage kan ik mijn leven opdelen in twee delen.

Een deel waarin ik vastzat in mijn verleden. Een verleden waar niemand nog iets aan kan veranderen. Een deel dat me vermoeide omdat ik eindeloos aan mezelf wou werken zonder te aanvaarden wat er is.

En een tweede, nieuwe deel waarin ik zelfbewust ben en een waardevol leven wil creëren vol met uitdagingen om te groeien. Een deel waarin ik nu weet hoe ik zelf kan kiezen welke weg ik uitga en kan bouwen aan een positieve toekomst. Dankzij Karlien's begeleiding vond ik de tools om hieraan te bouwen bij mezelf terug.

Hannelore, 28 jaar

Stilaan Stilstaan

Leren zijn in het NU
Te voelen wat het hier mij brengt
De zon achter je berg, plots terug van achter
De top
Net op mijn gezicht, mijn bolleke
Het eten wordt gemaakt, het ruikt hier goe
Haren nog nat van het rivier zwemmeke
De koude rivier, contrast met de warmte die
IK ontdek
Te VOELEN
Pijn van het verleden
Geniet van het heden
Alles verbonden
Niks meer verdringen
Anders eenzaam
Verdrinken

Van Passage 1.0 ervaren naar 2.0 voelen

Jitse, 20 jaar

Ik ben zo blij dat ik u heb leren kennen. Ik voelde me heel snel comfortabel bij u.

Deze reis was voor mij zowel fysiek als emotioneel heel zwaar, maar ik vind dat ik veel heb geleerd over mezelf.

Jij hebt dit voor mij een heel pak gemakkelijker gemaakt. Je hebt deze reis een hele veilige omgeving gecreëerd tussen mensen die elkaar nog nooit gezien hadden.

Danku voor deze geweldige reis, ik ben blij dat ik erbij mocht zijn.

Silke, 24 jaar

Karlien bedankte me om mezelf te tonen op onze tocht.

Ik bedank haar om me te leren om op een andere manier naar mezelf te kijken.

Om mijn vervormingen telkens als kwaliteiten te kunnen zien en samen stil te staan en te genieten van zowel grote als kleine overwinningen, in de prachtige bergen als daarbuiten.

Charlotte, 28 jaar

Wie je bent en wat je doet vallen bij jou 100% samen.

Het lijkt wel of jouw liefde voor de bergen en de menselijke psyche elke dag toenamen.

Ik leerde van jou wat mijn kwaliteiten, allergieën en waarden zijn. En dat de veelheid van mijn interesses passen bij mijn levenslijn.

Het was fijn om jou ook als persoon te leren kennen.

PASSAGE Inspirerende bergtochten